Metoda Mulligana

Cechy charakterystyczne metody Mulligana :

  • polega na połączeniu ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę i ruchu czynnego wykonywanego przez pacjenta (są połączeniem technik ślizgowych z przedłużoną fazą docisku pod koniec zakresu ruchu podczas gdy pacjent wykonuje ruch w kierunku bolesnego sektora)
  • autor uważa że :
    • zmiany w obrębie segmentu ruchowego (w tym stawów międzywyrostkowych) mogą powodować ograniczenia ruchu i ból w czasie jego wykonywania
    • zaburzenia w mechanice poszczególnych elementów segmentu ruchowego mogą wpływać na siebie wzajemnie, ale ich analiza powinna odbywać się w odniesieniu do całego segmentu ruchowego
    • tradycyjne mobilizacje nie są dokładnym odwzorowaniem mechanizmu gry stawowej ponieważ przebiegają tylko w jednej płaszczyźnie
  • MWM są wykonywane w warunkach naturalnych przy poddaniu powierzchni stawowych wpływom sił grawitacji
  • w metodzie tej występuje stabilizacja i korekcja ustawienia ,które w przeciwieństwie do tradycyjnych zabiegów dotyczą obu elementów kostnych tworzących staw
  • wykonywanie mobilizacji w warunkach odciążenia np.w pozycjach izolowanych
  • zasadą stosowania technik na kręgosłupie lędźwiowym jest rozpoczęcie terapii w pozycji w jakiej występuje ból
  • w czasie terapii aktywowane są tkanki okołostawowe, zaangażowany zostaje układ nerwowy oraz mechanizm torowania bezbolesnego ruchu
  • zwiększenie bólu świadczy o nieprawidłowym kierunku mobilizacji lub aplikacji na niewłaściwym poziomie kręgosłupa
  • występowanie promieniowania bólu do kończyny dolnej wymaga zastosowania wyjątkowo technik bez charakterystycznego dla metody obciążenia ciężarem własnego ciała. Zabiegi wykonywane są wówczas w pozycji leżenia tyłem lub bokiem
  • ograniczeniem do stosowania technik metody Mulligana jest występowanie bocznego przesunięcia miednicy lub ostry kręcz szyi

 

Badanie :

  • określenie zakresu ruchu czynnego i biernego
  • sprawdzenie czucia końcowego ; ślizg stawowy, siła i elastyczność mięśni
  • zastosowanie biernych mobilizacji wykonywanych rytmicznie pomiędzy środkowym a końcowym zakresem ruchomości, równolegle do płaszczyzny leczniczej – ból pojawiający się podczas ich wykonywania stanowi przeciwwskazanie do wprowadzenia mobilizacji w czasie ruchu
  • podczas badania ograniczenia/bolesnego ruchu zmienia się aktualną oś ruchu przesuwając względem siebie poszczególne człony stawu(określenie kierunku niebolesnego)

 

Koncepcja Mulligana zakłada:

  • całkowitą bezbolesność podczas stosowania technik kinezyterapeutycznych
  • funkcjonalne obciążenie powierzchni stawowych siłą grawitacji
  • łączenie ruchu biernego, mobilizacyjnego w płaszczyźnie powierzchni stawowych z czynnym ruchem kątowym w tym samym stawie
  • stosowanie docisku na końcu zakresu bezbolesnego ruchu
  • wykonanie odpowiedniej liczby powtórzeń wyżej wymienionej procedury terapeutycznej
  • zadanie ćwiczeń indywidualnie dobranych dla pacjenta
  • nowe narzędzia do pracy z pacjentami z dysfunkcjami w obrębie stawów obwodowych i z chorobą krążka międzykręgowego

 

Techniki :

  • NAGS
  • SNAGS
  • Odwrotny NAGS
  • MWM – mobilizacja z ruchem
  • Inne: a mobilizacyjne techniki kręgosłupowe połączone z aktywnym ruchem kończyn, techniki z zastosowaniem pasów stabilizacyjnych

 

1.Techniki stosowane na kręgosłupie szyjnym:

  • NAG’s – naturalne ślizgi oscylacyjne
  • SNAG’s – mobilizacje z ruchem w odcinku szyjnym kręgosłupa
  • SMWAM – mobilizacje stawów szyi z ruchem ramienia

 

2.Techniki stosowane na kręgosłupie lędźwiowym:

  • SNAG’s – mobilizacje z ruchem tułowia
  • MWLMS – mobilizacje kręgosłupa z ruchem kończyny dolnej

 

Zasady stosowania technik NAG’S i odwróconych NAG’s:

  • techniki NAG’s stosowane na poziomie C1-Th1 ( inni C2 – Th3 )
  • techniki odwrócone NAG’s na poziomie C6-Th2
  • obciążenie ciężarem ciała (w pozycji siedzącej)
  • ruch oscylacyjny od połowy do końca zakresu
  • stosowanie zasady płaszczyzny leczenia
  • częstotliwość 2x/1 sek.
  • możliwość stosowania centralnie i bocznie

 

Zasady stosowania SNAG’s:

  • obciążenie ciężarem ciała
  • stosowanie na każdym poziomie kręgosłupa
  • połączone z czynnym ruchem i zastosowaniem docisku
  • terapeuta nie prowadzi ruchu tylko asystuje
  • możliwość użycia techniki diagnostycznie w celu potwierdzenia poziomu terapii

Sposób wykonania nie różni się od zasad stosowanych na kręgosłupie szyjnym, dodatkowo obowiązuje zasada trzech powtórzeń ruchu, aby zapobiec nadmiernemu podrażnieniu korzeni nerwowych.

 

Zastosowanie:
  • dotyczy to pacjentów z problemami zarówno w stawach obwodowych jak i stawach kręgosłupa.
  • opiera się na wielu różnorodnych technikach, m.in techniki przeciwdziałające bólowi głowy,
  • dysfunkcje w obrębie stawów obwodowych i z chorobą krążka międzykręgowego
  • łokieć tenisisty, golfisty
  • hipomobilność u osób starszych
  • ból
  • zespoły pomanipulacyjne (ból tkanek)

źródło